Za pisanie tego tekstu zabierałem się tyle razy, że prawdę mówiąc łatwiej byłoby mi napisać go od nowa. Dość powiedzieć, że pierwsze plany na rozpoczęcie pisania powstały w moje głowie w połowie sierpnia 2018 roku. Ale teraz, mając już grubo ponad połowę, uznałem że spróbuję dokończyć i złożyć tekst w sensowną całość. Wywaliłem więc stary lead i zastąpiłem go tym, który właśnie czytasz. A jeśli, drogi czytelniku, nadal nie wiesz o czym ten tekst będzie, nie przejmuj się. Ja też.
Nowy rok, nowy ja, nowy pomysł na krótki wpis na bloga. I zaczyna się też tematycznie, bo rzecz się w pierwszy dzień nowego roku, tak samo zresztą jak rok wcześniej i dwa lata wcześniej. Rokroczną tradycją jest dla mnie bowiem odcięcie się od świata tego dnia i odpalenie radiowej trójki, gdzie przez 12 godzin serwowana jest muzyczna uczta o nazwie Trójkowy TOP Wszechczasów. Siadam wygodnie w fotelu, albo gramolę się na łóżko, chwytam za książkę i nie interesuje mnie nic poza dźwiękami wydobywającymi się z głośników i literkami skaczącymi przed moimi oczyma. No ale nie każdemu się to podoba Czytaj więcej
Opowieści o Lostprophets zazwyczaj zaczynają się i kończą na tym samym człowieku. Ian Watkins, bo o nim mowa, był założycielem kapeli, której historia, niczym w prawdziwym thrillerze, kończy się potężnym twistem. Potężnym, choć paskudnym, bo gdy już zdawać się mogło, że po wydaniu 5 albumów mogliby do końca życia odcinać kupony od sławy i pluskać się w słonecznych promieniach na plażach Copacabany, niespodziewanie ich kariera z impetem uderzyła w mur i roztrzaskała się na drobne kawałeczki, boleśnie kalecząc po drodze każdego członka kapeli, a wspomnianego Iana wyrzucając na śmietnik muzycznej historii. Ale czy słusznie? Pytanie trywialnie proste w swoim założeniu, jednak wg mnie nieco trudniejsze, gdy należycie sięnad nim zastanowić.
Lubię o sobie mówić jako o osobie znającej się na muzyce. Jako o pasjonacie i fanatyku, rzadziej jako o znawcy czy ekspercie. Bo lubię mówić też, że na muzyce to w sumie ciężko się znać; przez lata gusta i guściki rozwijały się tak prężnie, że chyba nie ma na świecie osoby, która nie umiałaby znaleźć swojej niszy w nieograniczonym oceanie dźwięków. I ciężko mi krytykować kogoś tylko dlatego, że satysfakcję sprawia mu słuchanie innej zlepki wyłowionej w tym oceanie.
Gdzieś po drodze w mojej muzycznej tułaczce zauważyłem, że — chyba troszkę nieświadomie — inaczej podchodzę do gustów growych, filmowych, serialowych czy sportowych a inaczej do muzycznych. Bo o ile słabą grę aktorską, niski poziom piłkarski czy kiepski scenariusz z jałowymi dialogami jakoś automatycznie przypisuję pod kategorię „słabe”, o tyle z muzyką mam ten problem, że ciężej jest mi zmierzyć jakość „wyrobu”, chyba w dużej mierze przez wspomnianą wcześniej różnorodność. Jasne, jest wiele gatunków, których nie lubię, ale czy to oznacza, że są one słabe?
A skoro już o guście zacząłem to pociągnę ten temat nieco bardziej, bo od dawna po głowie chodził mi tekst-podsumowanie, pisany bardziej dla mnie, niż dla kogokolwiek innego, w którym spróbuję rozpisać swoją muzyczną drogę. Od muzycznego raczkowania i zasłuchiwania się w imperium kaset magnetofonowych zacznijmy.
